Ewa Bieńkowska próbuje opowiedzieć u sobie i nam u o domu swojego dzieciństwa: o mieszkaniu w strzeżonej warszawskiej kamienicy w Alei Szucha i o pałacu w Nieborowie, gdzie spędzała wakacje; kreśli portrety rodziców. Dla czytelnika nie są to postaci nieznane. Ojciec, Władysław Bieńkowski u czytamy w opracowanej przez Krzysztofa Dąbka nocie z Encyklopedii Solidarności u urodzony w 1906, zmarły w 1991 r., studiował na Uniwersytecie Warszawskim, był członkiem PPR, w l. 1945-1948 w Komitecie Centralnym, w 1948 r. potępiony za tzw. odchylenie prawicowe, dyrektor Biblioteki Narodowej do 1956 r., mediator między Gomułką a Kościołem i delegat na rozmowy z internowanym prymasem Stefanem Wyszyńskim, następnie minister oświaty, w 1959 r. zrezygnował ze stanowiska w proteście przeciwko polityce äWiesławaö; w l. 60. krytyk realnego socjalizmu, w 1970 r. usunięty z PZPR, w l. 1976-1981 współpracownik KOR, w 1978 wraz z innymi zakłada Towarzystwo Kursów Naukowych, publikuje w Instytucie Literackim w Paryżu i w paryskiej äKulturzeö oraz w Niezależnej Oficynie Wydawniczej. I matka, Flora z Trynkusów Bieńkowska u powieściopisarka, poetka i dramaturg. Jednak spojrzenie córki jest inne, odległe od poetyki oficjalnych not, prywatne u i przez to bezcenne. Ewa Bieńkowska prezentuje w swojej opowieści również wielu znajomych domu, których nazwiska są przecież powszechnie znane, ale prywatna strona osobowości wciąż skrywa tajemnice. Jej książka to nie tylko propozycja podróży w czasie, lecz także w świetnie naszkicowanej przestrzeni, w zmieniających się z biegiem lat społeczno-politycznych realiach Polski. Piękna opowieść o źródłach życia, o tak nieprzewidywalnych ścieżkach losu, że aż chciałoby się czasem powiedzieć u to fikcja literacka, a nie wspomnienia. O walce w obronie własnej tożsamości, o równowadze między marzeniami a rzeczywistością, o chęci tworzenia, pragnieniu wpływania na świat sztuką słowa. Czułe, emocjonalne, choć jednocześnie rzeczowe oraz analityczne wspomnienia, inkrustowane wierszami matki, cytatami z niezapomnianych dziecięcych lektur, fragmentami dzieł ojca. Spacer śladami przeszłości, krętymi ścieżkami, z których wszystkie prowadzą do Domu.

Krzysztof Koehler w swojej opowieści o Piotrze Skardze pokazuje autora ôKazań sejmowychö jako człowieka z krwi i kości. Człowieka, który już za życia wzbudzał kontrowersje. Okazuje się, że mały Piotruś już w dzieciństwie zdradzał talent do bycia kaznodzieją ľ znał wszak katechizm na pamięć. Szkoda jednak, że autor nie zgłębił tematu dzieciństwa księdza Skargi pokazując go w pełni dopiero jako 16-latka, który dostaje się na Akademię w Krakowie. Wychowanie i edukacja oraz cechy charakteru spowodowały, że został nadwornym kaznodzieją Zygmunta III Wazy. Jego dar przemawiania i ubierania w słowa treści ważnych robi wrażenie po dziś dzień. Koehler słusznie zastanawia się nad jego kazaniami starając się analizować je i objaśniać bardziej niż czynią to inne opracowania. Okazuje się, że Skarga głosząc swoje kazania przypuszczał, że sprawdzą się jego opinie na temat utraty przez Polskę suwerenności. Klasyfikacja ludzi, którzy nie miłują ojczyzny to prawdziwy majstersztyk. Ludzie dziwnie głupi czy też szkodnicy drugiej kategorii mogliby zagościć na stałe we współczesnym dyskursie publicznym. Kim był ksiądz Skarga? Historykiem, który wydał ôŻywoty świętychö? Teologiem, którego dziełem jest ôO jedności kościoła polskiegoö? A może tylko doskonałym kaznodzieją? Pełen obraz znajdzie czytelnik w książce ôBoży podżegaczö Krzysztofa Koehlera.